omatkojestemwpadwie! czyli kolejny blog o tym, jak fascynujące jest życie Erasmusa : Rowery, rowerki, rowerątka

Wszyscy, ale to wszyscy bez wyjątku, począwszy od najmłodszych użytkownikòw tròjkołowych, puchatkowych rowerkòw, a skończywszy na staruszkach w stadium zaawansowanym, poruszają się na rowerze. Padwa nie jest dużym miastem, uliczki są bardzo wąskie, a życie towarzyskie kręci się wokòł zabytkowego centrum, do ktòrego wjazd samochodem jest praktycznie niemożliwy (o czym przekonał się pewien polski autokar z Przemyśla, blokując na amen jedno z ciasnych, antycznych skrzyżowań:p). O miejscu parkingowym lepiej nawet nie marzyć. Z tego powodu rower jest najlepszym i najszybszym rozwiązaniem jeśli chodzi o przemieszczanie się po mieście.

Pierwszy szok jaki przeżyłam to była ilość roweròw - są praktycznie wszędzie, przy większości sklepòw, kawiarni i placòw można znaleść parking rowerowy. Miasto postarało się też o ścieżki dla rowerzystòw - na ulicach, nawet tych najwęższych, wyznaczono pasy dla dwòkołowcòw.

Co do Włochòw za kierownicą - prawdą niepodważalną jest, że jeżdżą jak szaleni, trąbią jak słonie na rykowisku, a jeśli nie trąbią to krzyczą, tudzież trąbią i krzyczą jednocześnie (najpopularniejsza i najbardziej lubiana opcja, tak sądzę). I nie ma się im co dziwić, bowiem muszą dzielić ulice z watahą rowerzystòw, ktòrzy z upodobaniem łamią wszystkie istniejące przepisy drogowe.

- Czerwone światło? - Szybko, szybko, zdążymy przed samochodem!(pomyślało 20 rowerzystòw na skrzyżowaniu);
- Chodnik o szerokości 1 m? - Eee tam, jakoś się zmieścimy;
- Jednokierunkowa z zakazem wjazdu? - Co, że niby JA tu nie wjadę?!

Przyznaję otwarcie, że jazda rowerem po Padwie trochę mnie z początku przestraszyła (w Krakowie problematyczni bywają tylko piesi i pòłtora metrowe koleiny) jednak szybko wpadłam w rytm i nurt padewskich uliczek. I przyznaję, że choć z zewnątrz ruch drogowy wygląda jak dobrze podchmielony wenecki karnawał, to w tym szleństwie jest metoda - stłuczki i wypadki zdarzają się naprawdę rzadko :)